Καλό, κακό και......τα μυαλά στα κάρβουνα!

Τελικά είναι γεγονός. Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου σήμερα γίνεσαι απευθείας μάρτυρας της θρυλικής διαμάχης που αιώνες τώρα καλά κρατεί. Και αυτή δεν είναι άλλη απο την μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Καθημερινά ακούμε απο τα ΜΜΕ για πολέμους, καταστροφές, εμφύλιες συγκρούσεις και γενικώς όλα αυτά τα ωραία και καθημερινά γεγονότα.Και που αλλού μπορούν να αποδοθούν όλα αυτα παρά στην κόντρα μεταξύ του καλού που επιζητά την σωτηρία του πλανήτη μας και του κακού που επιζητά την καταστροφή. Γενικώς όλοι ψάχνουμε κάπου να ρίξουμε το φταίξιμο για όλα τα δυσάρεστα που μας συμβαίνουν και αντί να κοιτάμε ποιο είνα το δικό μας μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτα, τα ρίχνουμε όλα στο "κακό που επικρατεί στον πλανήτη". Για να μην αναφερθώ και στο πλήθος ταινιών και βιβλίων με κεντρικό θέμμα αυτήν την διαμάχη και που στο τέλος των ιστοριών που παρουσιάζουν πάντα ο καλός νικάει και σώζει όλο τον πλανήτη απο τον βέβαιη καταστροφή. Βρε δεν πάει να είναι αμέτρητοι οι κακοί και να έχουν στην κατοχή τους τα πιο υπερσύγχρονα όπλα, ο καλός στο τέλος με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις του ή με την αμέτρητη δύναμη του θα βγεί απο την μάχη χωρίς ούτε μια γραντσουνιά παρακαλώ πολύ και οι εχθροί όσο και να κλαίγονται θα καταλήγουν αλοιφή. Πιστεύω πως τέτοια στερεότυπα όχι απλά δεν προσφέρουν τίποτα στον άνθρωπο αλλα και ενισχύουν την πεποίθηση μας πως ότι και αν συμβεί εμείς θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε στο τέλος και να γλιτώσουμε. Πρέπει να κοιτάξουμε ο καθένας ξεχωριστά τι μπορεί να κάνει για να μπορέσουμε να βγούμε αλλώβητοι απο τις καταστροφές και τους όποιους κινδύνους υπάρξουν και να μην ψάχνουμε κάποιων να κατηγορούμε για όλα αυτά.

Νικολά Τέσλα: μια αμφισβητούμενη διάνοια

Η παρακάτω εργασία-βιογραφία απο έναν φοιτητή πάνω στον Νικολά Τέσλα περιγράφει με συνοπτικό αλλα όμορφο τρόπο την ζωή και τα έργα αυτού του μεγάλου επιστήμονα, του οποίου οι εφευρέσεις είναι εκπληκτικές ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Ο ίδιος όμως χαρακτηρίστικε απο τους ανθρώπους της επιστήμης τρελός και δεν έλαβε ποτέ την αναγνώριση που του άξιζε. Τώρα οι εφευρέσεις του λέγεται πως βρίσκονται στα χέρια των μυστικών υπηρεσιών και είναι άγνωστος ο σκοπός της χρήσης τους. Επίσης μια απο τις εφευρέσεις του Τέσλα είναι και ο προπομπός του προγγράμματος ΧΑΑΡΠ για το οποίο έχω παραθέσει πληροφορίες σε προηγούμενη ανάρτηση. Αυτή λοιπόν είναι συνοπτικά η ζωή του μεγάλου επιστήμονα Νικολά Τέσλα:

Νικολά Τέσλα

Οι περισσότεροι στη σημερινή εποχή γνωρίζουν τον όρο Tesla από την ομώνυμη μονάδα του μαγνητικού πεδίου. Στην πραγματικότητα η μονάδα μέτρησης ονομάστηκε έτσι προς τιμή του μεγάλου Σερβοαμερικάνου εφευρέτη επιστήμονα, που από πολλούς ως μία παρεξηγημένη ιδιοφυία.
Η ΖΩΗ ΤΟΥ
Γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου 1856 στην πόλη Σμίλιαν (τότε Αυστρία, σήμερα Κροατία). Πατέρας του ήταν ο Μιλιούτιν, ένας ορθόδοξος ιερέας και μητέρα του η Μάντιτς, χωρίς μόρφωση, αλλά υψηλής ευφυίας άνθρωπος. Από τον πατέρα του ο Tesla έλεγε ότι κληρονόμησε τη θεωρητική και φιλοσοφική φύση και από τη μητέρα του την πρακτική σκέψη και την ισχυρή μνήμη.
Στα 19 του χρόνια μπήκε στο Πολυτεχνείο του Graaz για να σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός, αν και αρχικά η οικογένειά του τον προόριζε για εκκλησιαστικές ή στρατιωτικές σπουδές.
Ως φοιτητής στο πολυτεχνείο διαφώνησε με τους καθηγητές του και έγινε αντικείμενο χλευασμού, όταν απέρριπτε τις γνωστές τεχνικές για τη λειτουργία των ηλεκτρικών μηχανών. Το μοναδικό σύστημα την εποχή εκείνη ήταν το συνεχές ρεύμα και οι ηλεκτρικές μηχανές έπρεπε να παράγουν περιστροφή από ένα ρεύμα σταθερής πολικότητας. Αυτό γινόταν (και γίνεται σήμερα) με ένα πολύπλοκο σύστημα μεταγωγών και επαφών. Ο Tesla ήταν από τότε σίγουρος ότι η μέθοδος αυτή ήταν λανθασμένη και ότι σίγουρα υπήρχε κάποιος πιο φυσικός τρόπος.
Το 1879 αποφοίτησε από το Graaz και εργάσθηκε σε μερικές εταιρείες εφαρμόζοντας βελτιώσεις σε διάφορες συσκευές. Την εποχή εκείνη κατάφερε τελικά να συλλάβει στο μυαλό του την εικόνα του εναλλασσομένου ρεύματος και της ηλεκτρικής μηχανής που θα το παρήγαγε. Έφυγε για το Παρίσι και γρήγορα, το 1884 ξεκινά για την Αμερική. Είχε μαζί του τις συστατικές επιστολές που τον παρουσιάζουν εξαίσιο μηχανικό, ισάξιο μόνο του Edison, και τα σχέδια της καινούριας του μηχανής.
Στην Αμερική επισκέπτεται τον Edison και προσλαμβάνεται στα εργαστήριά του. Σε λίγο όμως καιρό διαφώνησε με τον Edison γιατί εκείνος απέρριπτε πεισματικά την ανακάλυψη του Tesla για το εναλλασσόμενο ρεύμα.
Εργάστηκε σε διάφορες δουλειές, ώσπου να ξεκινήσει το εργαστήριό του στη Ν.Υόρκη. Συνάντησε τον George Westinghouse, έναν επιχειρηματία της ηλεκτρικής βιομηχανίας, που τον υποστήριξε και τον εμπιστεύτηκε. Τελικά το εναλλασσόμενο σύστημα του Tesla κέρδισε στο διαγωνισμό για την κατασκευή του πρώτου υδροηλεκτρικού σταθμού των ΗΠΑ στο Νιαγάρα και ο Tesla απέκτησε μεγάλη φήμη. Κέρδιζε μεγάλα ποσά και ζούσε ακριβή ζωή.
Γρήγορα έφυγε από τη Ν.Υόρκη για το Colorado Springs, όπου έχτισε το εργαστήριό του σε ένα χώρο που διαλέξε για τις κλιματολογικές συνθήκες. Σε μια έκταση περιφραγμένη με υψηλό φράκτη και πινακίδες που απαγόρευαν την είσοδο προειδοποιώντας για "μεγάλο κίνδυνο" υπήρχαν τεράστιοι πύργοι, υπόστεγα και περίεργες κεραίες.
Άρχισε να δουλεύει στο παντοτινό του όνειρο, την ασύρματη μετάδοση ηλεκτρικής ενέργειας σε όλο τον πλανήτη και εκεί πραγματοποίησε τις περισσότερες εφευρέσεις του. Κατάφερε την πρώτη ασύρματη μετάδοση μηνύματος, δεν ήταν στόχος του αυτός. Σκόπευε στη μετάδοση ενέργειας, όχι απλά μηνυμάτων. Και όταν ο Marconi ανακοίνωσε την εφεύρεση του ασυρμάτου, δεν ήταν παρά μια αντιγραφή των ευρεσιτεχνιών του Tesla.
Το 1912 του προτάθηκε το βραβείο Nobel για τις εργασίες του, αλλά το αρνήθηκε γιατί πίστευε ότι είχε έρθει πολύ αργά.
Ο Nikola Tesla πέθανε στις 7 Ιανουαρίου 1943 στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στη Ν.Υόρκη, μόνος, φτωχός και σίγουρα ξεχασμένος. Φυλούσε κλειδωμένες τις σημειώσεις του, που οι φήμες λένε ότι κατέληξαν στα χέρια μυστικών υπηρεσιών μετά το θάνατό του.
Λίγες προσπάθειες έγιναν για την αποκατάσταση της φήμης του, αλλά παραμένει άγνωστος σε ευρείς κύκλους. Μεγάλα επιστημονικά ιδρύματα αρνούνται ακόμα και σήμερα να τον αναφέρουν στην ιστορία της επιστήμης.
Η προσωπικότητα του
Ο Τέσλα ήταν πολύ περίεργος άνθρωπος. Έπασχε από μικροβιοφοβία για αυτό και φορούσε πάντα γάντια. Είχε πάρα πολύ λίγους φίλους (ανάμεσα τους και ο Mark Twain) αλλά δεν φαίνεται να είχε και πολύ καλές σχέσεις με τους υπόλοιπους ανθρώπους .
Δούλευε 20 ώρες την ημέρα! Τις λίγες ώρες που δεν εργαζόταν, τις περνούσε στο δωμάτιό του. Λάτρης της τυπικότητας, φορούσε επίσημο ένδυμα όταν επρόκειτο να ξεκινήσει κάποιο σημαντικό πείραμα. Στο γραφείο του είχε πάντα τα παντζούρια κλειστά. Μόνο κατά τη διάρκεια καταιγίδων τα άνοιγε και καθισμένος στην πολυθρόνα του θαύμαζε αστραπές και κεραυνούς σαν μικρό παιδί.
Συνήθιζε να καλεί προσωπικότητες στις διαλέξεις του και να τους εντυπωσιάζει με φαντασμαγορικά πειράματα ηλεκτρισμού. Έγχρωμες ηλεκτρικές φλόγες που φώτιζαν το χώρο, κεραυνοί, ηλεκτρικό ρεύμα υψηλής τάσης που περνούσε από το σώμα του χωρίς κίνδυνο και άλλες εντυπωσιακές επιδείξεις. Ποτέ δεν επαναλάμβανε δημόσια το ίδιο πείραμά του.
Επεδίωκε να μην θέλει να τον συγκρίνουν με τους άλλους κοινούς επιστήμονες. Αυτός ήταν ένας Εξερευνητής, ανακάλυπτε τα μυστικά της φύσης και δεν θεωρούσε τον εαυτό του ως έναν απλό εφευρέτη. Ερευνούσε νέες και πανίσχυρες δυνάμεις, ικανές να αλλάξουν τη ζωή στη γη, όπως ισχυριζόταν. Αρνιόταν να σχολιάσει ή να εξηγήσει τις εργασίες του. Ούτε καν δημοσίευε τα αποτελέσματα των ερευνών, αλλά ούτε καν κρατούσε σημειώσεις για τα πειράματά του. Ακόμα και αν μια εργασία διαρκούσε χρόνια κρατούσε όλες τις λεπτομέρειες στη μνήμη του.
Γενικότερα , ήταν ένας πολύ μυστηριώδης και εκκεντρικός άνθρωπος για αυτό και έχουν δημιουργηθεί πολύ θρύλοι γύρω από αυτόν και τις εφευρέσεις του.
ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ
1. Το εναλλασσόμενο ρεύμα2. Συσκευές που λειτουργούν με εναλλασσόμενο ρεύμα3. Ο μετασχηματιστής Tesla4. H τηλεκατεύθυνση5. Η ασύρματη μετάδοση ενέργειας 6. Το ραδιόφωνο7. Η τουρμπίνα Tesla
Και φυσικά είχε κατασκευάσει υπερβολικά πολλές μηχανές πράγμα που αποδεικνύουν τα εκατοντάδες διπλώματα ευρεσιτεχνίας που κατείχε , και δίκαια τον κατατάσσουν ως έναν από τους κορυφαίους εφευρέτες του 20ου αιώνα ασχέτως εάν πολλοί δεν τον αποδέχονται.

Στροφή στην.....ποιότητα

Πρόσφατα μου ήρθε η φαεινή ιδέα να κάνω μια προσωρινή αλλαγή ως προς τα θέμματα αυτού του blog. Δεν λέω καλη και αναγκαία η διασκεύαση, αλλα και λίγη ενημέρωση πάνω σε θέμματα τα οποία παρά την μικρή δημοσιότητα (ως μηδαμινή θα έλεγα) θα έπρεπε να μας απασχολούν και να μας κάνουν να συλλογιστούμε ως προς την θέση μας απέναντι τους. Γύρω μας καθημερινά συμβαίνουν γεγονότα τα οποία μπορούν κάλλιστα να αλλάξουν την ροή της ιστορίας και παρόλα αυτά παραμένουμε στην άγνοια. Επίσης υπάρχουν τομείς της επιστήμης οι οποίοι λόγω της δεισιδαιμονίας που επικρατεί γενικά παραμένουν σχετικά ανεξερεύνητοι. Εγώ θα παραθέσω σχετικές αναρτήσεις πάνω σε αυτά ελπίζοντας να σας τραβήξουν το ενδιαφέρων και να σας οδηγήσουν σε περαιτέρω αναζητήσεις. Σχόλια και απόψεις πάνω σε οποιοδήποτε απο τα θέμματα είναι ευπρόσδεκτα.

Πρόγραμμα Χααρπ

Καιρός λοιπόν να αναφερθούμε και σε λίγο πιο προχωρημένα, εγκυρα όμως θέμματα. Το πρόγραμμα ΧΑΑΡΠ λοιπόν μου κίνησε πρόσφατα το ενδιαφέρον και είπα να το ψάξω λίγο. Παρακάτω παραθέτω μια σχετική έρευνα που βρήκα στο ίντερνετ σχετικά με το θέμμα και είμαι αρκετά σίγουρος πως θα σας κινήσει το ενδιαφέρων

ΧΑΑΡΠ: Τρομακτικό οπλικό σύστημα ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας αναπτύσσουν οι Η.Π.Α. Από το 1987 ξεκίνησαν τη χρηματοδότηση του ερευνητικού προγράμματος ΧΑΑΡΠ μέσω του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και κυρίως του Ναυτικού και της Αεροπορίας. Πρόκειται για ένα σύστημα το οποίο όταν «τελειοποιηθεί» θα είναι σε θέση να προκαλέσει αλλαγές στο κλίμα μιας επιλεγμένης περιοχής, διακοπή λειτουργίας και καταστροφή κάθε ηλεκτρικής και ηλεκτρονικής συσκευής σε συγκεκριμένο τόπο, πρωτοφανούς μεγέθους σεισμούς, τρύπες στην ιονόσφαιρα, απίστευτης έντασης κεραυνούς, έως και έλεγχο του ανθρώπινου εγκεφάλου μέσω εκπομπής χαμηλών συχνοτήτων παρόμοιες με τις ανθρώπινες!!! Η ιδέα αυτή ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα από το γνωστό φυσικό Tesla. Το ΧΑΑΡΠ αποτελείται από ένα σύστημα κεραιών, μέσω των οποίων ηλεκτρικά κύματα παραγόμενα από ειδικές μονάδες παραγωγής ηλεκτρισμού διοχετεύονται σε μία υπερ-κεραία. Τα κύματα μέσω της αντανάκλασής τους στην ιονόσφαιρα πολλαπλασιάζουν την ισχύ της ραδιομαγνητικής συχνότητας (σε προχωρημένο στάδιο του σχεδιασμού θα φτάνει τα 10 δισ. Watt) και κατευθύνονται σε επιθυμητά σημεία. Τα πειράματα λαμβάνουν χώρα στην Αλάσκα, όπου έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο σύστημα κεραιών, ενώ στο μέλλον θα δημιουργηθούν σε άλλες περιοχές και άλλα τέτοια συστήματα, τα οποία συνολικά θα αποτελέσουν την τελική μορφή του ΧΑΑΡΠ. Στα σημεία όπου καταλήγουν αυτά τα τεράστιας ισχύος ηλεκτρομαγνητικά κύματα συντελούνται δραματικές και ανεπανόρθωτες αλλαγές. Καταρχήν δημιουργούνται τεράστιες ζημιές στο περιβάλλον μέσω της δημιουργίας τρυπών στην ιονόσφαιρα στη χειρότερη εκδοχή και υπερβολική αραίωση της ατμόσφαιρας στο πιο αισιόδοξο σενάριο, με αποτέλεσμα την έκθεση της Γης και των ζωντανών οργανισμών στο έλεος της υπεριώδους ηλιακής ακτινοβολίας (βέβαια οι υπεύθυνοι του προγράμματος ισχυρίζονται απλοϊκά ότι αυτό είναι όπως όταν βάλεις το χέρι σου στο νερό που δημιουργείται τρύπα, αλλά όταν το βγάλεις ξανακλείνει). Επίσης στην αραιωμένη περιοχή της ατμόσφαιρας πάνω από μία περιοχή δεν θα έχουμε την εκτόνωση των κεραυνών, με αποτέλεσμα αυτοί να φθάνουν με απίστευτη ένταση στο έδαφος. Η Γη θα φορτίζεται ηλεκτρικά και θα ανεβαίνει η θερμοκρασία της, εντείνοντας έτσι το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Με την πρόσκρουση της ραδιομαγνητικής ακτινοβολίας στην ιονόσφαιρα τμήματά της θα ωθούνται ψηλότερα και το κενό που θα δημιουργείται θα σπεύδουν να καλύψουν άλλες μάζες αέρα από παρακείμενες περιοχές, οι οποίες με τη σειρά τους θα αφήσουν κενό το οποίο θα καλυφθεί από άλλες και πάει λέγοντας, με αποτέλεσμα τη δημιουργία στη Γήινη ατμόσφαιρα φαινομένου «ντόμινο». Θα έχουμε αλλαγή του κλίματος σε ολόκληρες επιλεγμένες περιοχές με τεράστιες πλημμύρες, βιβπαρατεταμένες περιόδους ξηρασίας κ.λπ. Το ΧΑΑΡΠ θα έχει τη δυνατότητα να παραλύει κάθε ηλεκτρική και ηλεκτρονική συσκευή σε επιλεγμένες περιοχές, με ότι αυτό συνεπάγεται (σταμάτημα μηχανημάτων στις εντατικές μονάδες νοσοκομείων, αδρανοποίηση κάθε ραδιοσυχνότητας, διακοπή επικοινωνίας αεροσκαφών με πύργο ελέγχου, καταστροφή δορυφόρων κ.λπ.). Επίσης εάν τα ραδιομαγνητικά κύματα διοχετευθούν προς το υπέδαφος, είναι πολύ πιθανή η πρόκληση λικών σεισμών. Και φθάνουμε στην επίδραση της χρήσης του ΧΑΑΡΠ στα ζωντανά όντα, που αποτελεί και το τρομακτικότερο σενάριο. Σύμφωνα με έγκυρες επιστημονικές έρευνες και πειράματα είναι δυνατόν, μέσω της εκπομπής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε συγκεκριμένες συχνότητες και του συντονισμού τους με τις αντίστοιχες ανθρώπινες, να επηρεαστεί η λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Πειράματα έχουν δείξει ότι συγκεκριμένες χαμηλές συχνότητες επηρρεάζουν τη λειτουργία του ανθρώπινου (όλων των ζώων) εγκεφάλου, φθάνοντας έως και το σημείο του ελέγχου του. Η έκθεση δε σε τέτοιες συχνότητες για παρατεταμένο χρονικό διάστημα μπορεί να προκαλέσει φοβερές βλάβες στον οργανισμό που ξεκινούν από ημικρανίες, ανεξήγητη νευρικότητα, μελαγχολία, κατάθλιψη και φθάνουν στον καρκίνο και την αλλοίωση του DNA με φρικιαστικές συνέπειες όχι μόνο τους παθόντες, αλλά και τις μελλοντικές γενιές. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι στην ουσία ηλεκτρόνια που πάλλονται αδιάκοπα και συναισθήματα τα οποία τροφοδοτούνται από χημικές αντιδράσεις και μεταφέρονται μέσα στο σώμα και τον εγκέφαλο μέσω ηλεκτρικών σημάτων διαμέσου των νεύρων. Αντίστοιχα λειτουργούν και οι άλλοι οργανισμοί. Φορτίζοντας έτσι τον πλανήτη με ασύλληπτες ποσότητες ηλεκτρικού φορτίου ποιος στ' αλήθεια επιστήμονας ξέρει τεκμηριωμένα τι επίδραση αυτό θα έχει στον άνθρωπο και στο περιβάλλον; Βέβαια οι υπεύθυνοι του προγράμματος είναι φειδωλοί στις δηλώσεις τους. Συνεχώς λένε ότι «κάνουμε πειράματα ακόμη», «όποιος επιστήμονας έχει κάποιους ενδοιασμούς τον περιμένουνε να μας τους παρουσιάσει», «το Ναυτικό και η Αεροπορία μας εμπιστεύθηκαν τα χρήματα του Αμερικάνικου λαού και άρα κάτι ξέρουν», «το σύστημα θα χρησιμοποιηθεί στην έρευνα για υπόγεια κοιτάσματα μεταλλευμάτων, πετρελαίου κ.λπ. και για την επικοινωνία του Πενταγώνου με τα Αμερικανικά υποβρύχια» και άλλα τέτοια κοινότυπα. Ωστόσο η «υγιής» επιστημονική κοινότητα αντιδράει έντονα (ακόμη και στις Η.Π.Α.) και το μόνο θετικό της ιστορίας είναι ότι ενώ στο παρελθόν μαθαίναμε τα πειράματα και τα αποτελέσματα «καινοτόμων» οπλικών συστημάτων 10 ή 20 χρόνια αργότερα, σ' αυτήν την περίπτωση αντιληφθήκαμε σχετικά νωρίς τα ανατριχιαστικά σενάρια, με αποτέλεσμα να υπάρχει σχετικά καλή ενημέρωση, εγρήγορση και δυνατότητα αντίδρασης. Από τα σπαθιά και τα βέλη, πήγαμε στο μπαρούτι, περάσαμε στα χημικά, βιολογικά και πυρηνικά όπλα και τελικά φτάσαμε στα όπλα ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Έως που θα φτάσει τελικά η παράνοια; Τι άλλο θα σκεφθούν; Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΧΑΑΡΠ ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ!!!

Runaway 2 the dream of the turtle

Τι να πεί κανείς για τα adventures? Σίγουρα αποτελούν το πιο αδικημένο είδος gaming καθώς δεν περιέχει καθόλου πιστολίδι και ανούσιο τρέξιμο απο το ένα μέρος της πίστας στο άλλο, ενώ ο παίκτης καλείται να βάλει το μυαλό του να δουλέψει για να κατορθώσει να ξεφύγει απο δύσκολες καταστάσεις. Το σενάριο επίσης (που για μένα αποτελεί το σοβαρότερο κριτήριο για την επιλογή ενός παιχνιδιού) είναι σαφώς το σοβαρότερο ατού αυτών των παιχνιδιών και αυτό που κρατά τους υποστηρικτές του πιστούς σε αυτό το είδος. Δεν λέω καλό ειναι και το πιστολίδι, σε βοηθάει να ξεσπάσεις ρε αδερφέ, αλλα ένα καλό adventure για να κρατιέται και το μυαλό σε εγρήγορση ποτέ δν έβλαψε κανέναν. Ένα τέτοιο είναι και το runaway 2 the dream of the turtle, ένα άκρως χιουμοριστικό και δύσκολο adventure. Αυτό το παιχνίδι είναι απο τα παιχνίδια που θα θεωρούσα πραγματική σπαζοκεφαλιά. Ειλικρινά θα βρεθείτε μπλεγμένοι σε καταστάσεις που για να τις προσπεράσετε πρέπει να επιστρατεύσετε όλη σας την φαντασία και δεν υπερβάλλω. Το πόσο με δυσκόλεψαν ορισμένοι γρίφοι δν μπορείτε να φανταστείτε. Όμως το παιχνίδι αυτό είναι ένα πραγματικό διαμάντι για το είδος του. Η ιστορία του έχει ως εξής: Είστε ο Brian Basco, ο οποίος μαζί με την κοπέλα του βρίσκεται σε διακοπές σε ένα εξωτικό νησί. Αποφασίζετε μια μέρα να πάτε εκδρομή σε ένα απο τα αξιοθέατα του νησιού, οπου η πρόσβαση είναι εφικτή κυρίως με αεροπλάνο. Παρά τους όποιους δισταγμούς σας, μιας και απο την αρχή αισθάνεστε οτι κάτι κακό θα συμβεί (πως γίνεται οι ήρωες των παιχνιδιών και των ταινιών να τα διαισθάνονται όλα ενώ στην πραγματική ζωή σου γίνονται τα απίστευτα και δεν ξέρεις απο που σου ήρθε, ένας θεός το ξέρει) ξεκινάτε για την περιβόητη εκδρομή. Τελικά το κακό γινεται (απίστευτο ε??) , το αεροπλάνο παθαίνει βλάβη και είναι έτοιμο να πέσει, και εσύ καθώς βρίσκεσαι σε μια κατάσταση πανικού δίνεις στην κοπέλα σου το μόνο αλεξίπτωτο και την σπρώχνεις απο το αεροπλάνο. Το αεροπλάνο πέφτει, εσύ επιζείς (άλλη μία απο τις πρωτοτυπίες των παιχνιδιών,δηλαδή έλεος σε όλα ο πρωταγωνιστής δεν λέει με τίποτα να ψοφήσει), και προσπαθείς να βρείς την κοπέλα σου η οποία δεν έχεις ιδέα που εξαφανίστηκε. Μπορεί να σας φαίνεται κλασσική ιστορία αλλα πιστέψτε με σύντομα την τροπή που θα πάρει αυτή η ιστορία μετά απο λίγο δεν θα την πιστεύετε. Θα μπλεχτείτε σε μια περιπέτεια η οποία θα σας φανεί πραγματικά απίστευτη, αλλα συναρπαστική ταυτόχρονα. Εκεί που το παιχνίδι όμως πραγματικά δίνει ρέστα είναι το χιούμορ. Η σάτιρα που γίνεται έμμεσα στο παιχνίδι πάνω σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, είναι κορυφαία και οι ατάκες των χαρακτήρων άκρως απολαυστικές. Πραγματικά όποιος και αν το έγραψε το σενάριο πρέπει να το σκεφτεί σοβαρά να γίνει κωμικός η συγγραφέας. Οι χαρακτήρες, καθένας με την ξεχωριστή πρωσοπικότητα του και τις ιδιαιτερότητες τους, θα σας κατακτήσουν και ο τρόπος που εξελίσσεται η πλοκή του θα σας κρατήσει κολλημένους μέχρι το τέλος. Οι γρίφοι μπορεί να είναι δύσκολοι αλλα χρησιμοποιώντας απλή λογικη και αρκετή φαντασία, σύντομα θα σας φανερωθεί η λύση τους και η ικανοποίηση για το οτι καταφέρατε να τον λύσετε θα είναι απερίγραπτη. Αυτό το παιχνίδι είναι πραγματικά σπουδαίος εκπρόσωπος του είδους του και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους θέλουν να εισέλθουν στον κόσμο των adventures.

Resident evil 5: Πιάστε τα πολυβόλα

Γυρνάς σπίτι σου ύστερα απο άλλη μια κουραστική μέρα στο σχολείο, οι καθηγητές σου να σου φωνάζουν και εσυ να θές να σηκώσεις το τετράδιο σου και να τους το κοπανάς με όλη σου τη δύναμη στο κεφάλι τους, κάτι που φυσικά ειναι αδύνατο, και θές κάπου να ξεσπάσεις. Η capcom βρήκε τη λύση και ακούει στο όνομα Resident evil 5. Ο συγκεκριμένος τίτλος χρησιμοποιώντας το σενάριο του σαν πρόσχημα σε ρίχνει κατευθείαν στη μάχη ενάντιων ορδές ζόμπι που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να σε καταστρέψουν. Με πληθώρα όπλων απο πολυβόλα (μακράν τα αγαπημένα μου) ως ρουκετοβόλα και εκτοξευτές χειροβομβίδων, ρίχνεσαι στην μάχη (σαν ενας άλλος Ράμπο) και όποιον πάρει ο χάρος. Με υπέροχα γραφικά και ηχητικά εφε, η εξόντωση των αντιπάλων σου είναι χάρμα οφθαλμών. Απο την στιγμή που η οθόνη γεμίσει στην κυριολεξία με ζόμπι, δν υπάρχει περιθώριο για δισταγμούς μιας και η παραμικρή καθυστέρηση μπορεί να στοιχίσει την ζωή σας ( ιδιάτερα αυτοί με τα αλυσοπρίονα θα σας βγάλουν την πίστη στην κυριολεξία μέχρι να αποφασίσουν να ψοφίσουν και άμα τους αφήσετε να πλησιάσουν πολύ θα δείτε μια ιδιαίτερα ρεαλιστική σκηνη του θανάτου σας). Όσον αφορά την υπόθεση του παιχνιδιού, παίρνεις τον ρόλο του Chris Redfield, ενός απο τα μέλη μια επίλεκτης ομάδας στρατιωτών που έχουν σκοπό να σταματήσουν την παράνομη διακίνηση βιολογικών όπλων, και στέλνεσαι στην Αφρική με σκοπό να σταματήσεις μια τέτοια παράνομη αγορά όπλων και να πιάσεις αυτών που κρύβεται πίσω απο όλα. Όμως απο την στιγμή που φτάνεις στον προορισμό σου καταλαβαίνεις πως κάτι δν πάει καθόλου μα καθόλου καλά. Έχοντας στο πλάι σου ένα ακόμη μέλος της ομάδας σου, της Sheva, καλείσαι να σταματήσεις αυτόν που κρύβεται πίσω απο όλα αυτά και να σώσεις τον κόσμο απο τον αφανισμό (πρωτότυπο ε?). Το παιχνίδι θα ικανοποιήσει πλήρως τους λάτρεις της περιπέτειας και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους.

Inglorious Basterds

Πριν λίγους μήνες έκανε την εμφάνιση της στις Κάννες επίσημα η νέα ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, inglorious basterds, η οποία άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις τόσο στο κοινό όσο και στους κριτικούς. Η ταινία, το σενάριο της οποίας ο Ταραντίνο δούλευε πολλά χρόνια μέχρι να του δώσει την επιθυμητή μορφή, αναφέρεται στην ιστορία της ομάδας των άδοξων μπάσταρδων, μιας ομάδας εβραίων η οποία κατα την διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου, έβαλαν σκοπό να εξολοθρεύσουν με οποιοδήποτε κόστος οποιονδήποτε ναζί στρατιώτη έπεφτε στα χέρια τους. Παράλληλα με όλα αυτά παρακολουθούμε και την ιστορία μιας εβραίας η οποία καθώς έγινε μάρτηρας της δολοφονίας των γονιών της απο ναζί στρατιώτες και τον στρατηγό τους, Χανς Λάντα (ο ηθοποιός που είχε τον συγκεκριμένο ρόλο βραδεύτηκε στις Κάννες για την εξαιρετική του ερμηνία), η οποία καταστρώνει ένα παράτολμο σχέδιο για να εκδικηθεί τους γερμανούς για τα δεινά που πέρασε. Ο Ταραντίνο, κρατώντας πάντα το σκηνοθετικό του στίλ το οποίο τον έχει καθιερώσει στον χώρο του κινηματογράφου συνδυάζει στην ταινία τόσο την ωμή βία όσο και το χιούμορ, δίνοντας έτσι στο κοινό την εικόνα που ο ίδιος είχε σχηματίσει για τον πόλεμο και παράλληλα δίνοντας μια άλλη εκδοχή του για το πώς έλαβε τέλος. Αυτή η ταινία είναι απολαυστική τόσο για το σενάριο το οποίο περιέχει όλη την μαεστρία του Ταραντίνο όσο και για την παρουσίαση της η οποία κρατά το ενδιαφέρων του θεατή σε υψηλά επίπεδα μέχρι τους τίτλους του τέλους. Την συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε λάτρη των καλών ταινιών οι οποίες δυστηχώς σπανίζουν στις μέρες μας.

Kingdom Hearts
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Το Kingdom Hearts είναι παιχνίδι δημιουργημένο από την εταιρεία Square Enix και την Disney, επίσης δημιουργό της επιτυχημένης σειράς Final Fantasy. Είναι η ιστορία ενός νεαρού ήρωα, του Sora, ο οποίος, προσπαθώντας να σώσει το σύμπαν από τις φοβερές δυνάμεις του σκότους, ταξιδεύει σε διάφορους ονειρικούς κόσμους της διάσημης εταιρείας κινουμένων σχεδίων, όπως η χώρα του Ποτέ, η Ζούγκλα του Tarzan κ.α.
Πίνακας περιεχομένων[Απόκρυψη]
1 Η ιστορία
2 Οι κόσμοι
3 Oι χαρακτήρες
4 Το τραγούδι
5 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
//
[Επεξεργασία] Η ιστορία
Η στορία αρχίζει με τον Sora και τους φίλους του, Riku και Kairi, να φτιάχνουν μια σχεδία για να φύγουν από το απομονωμένο νησί στο οποίο ζουν και να γνωρίσουν καινούριους κόσμους. Την νύχτα της αναχώρησής τους όμως, μια εφιαλτική καταιγίδα καταστρέφει την πατρίδα τους και ο Sora μεταφέρεται αναίσθητος σε μια καινούρια διάσταση. Εκεί γνωρίζει τους Donald και Goofy ( ναι, τους γνωστούς), απεσταλμένους του βασιλιά Mickey. Οι τρεις τους λοιπόν αρχίζουν μια αναζήτηση όχι μόνο για τους χαμένους φίλους του Sora, αλλά και για την πηγή του κακού, που δεν είναι άλλη από την κακιά μάγισσα της Ωραίας Κοιμωμένης, Μαγκούφα (Maleficent), η οποία συγκρότησε ένα Συμβούλιο αποτελούμενο από διάσημους "κακούς" (villains) των κλασσικών ταινιών κινουμένων σχεδίων της Walt Disney Pictures με βασικό σκοπό να βοηθήσει τις δυνάμεις του σκότους να κυριαρχήσουν στο σύμπαν.
Μέσα από το ταξίδι ο Sora αποκτά το όπλο του, ένα κλειδί με μαγικές ιδιότητες. Μετά από κάθε μάχη, ο Sora βρίσκει την κλειδαριά του κάθε κόσμου και τον κλειδώνει, έτσι ώστε να μην απορροφηθεί από το σκοτάδι, όπως το νησί του. Παράλληλα, ο Donald και ο Goofy προσπαθούν να φέρουν εις πέρας την δική τους αποστολή, να βρουν δηλαδή τον βασιλιά τους, που εξαφανίστηκε αφήνοντας μονάχα ένα γράμμα. Εννοείται, φυσικά, ότι όπουν πατούν ρωτούν και για την τύχη της Kairi και του Riku.
[Επεξεργασία] Οι κόσμοι
Στους κόσμους του Κingdom Hearts μπορεί να πάει κανείς χρησιμοποιώντας το Gummi Ship. Οι περισσότεροι από τους κόσμους βασίζονται σε κλασσικές ταινίες της Disney, με τα γεγονότα να εξελίσσονται ελαφρώς διαφοροποιημένα απ' ότι στο ομώνυμο κινούμενο σχέδιο.
Traverse Town: Είναι η πόλη στην οποία ξυπνάει ο Sora. Έχει δημιουργηθεί για το παιχνίδι, μιας και αυτή η πόλη αποτελεί καταφύγιο για τους πρόσφυγες των κατεστραμμένων κόσμων. Εκεί ζουν και βοηθούν τον Sora πολλοί ήρωες από την σειρά Final Fantasy, όπως η Aerith, ο Leon και η Yuffie. Στην πόλη αυτή ζουν επίσης ο Μάγος Merlin, η Φλώρα (Flora), η Δώρα (Fauna) και η Χιονούλα (Merryweather), οι τρεις καλές νεραϊδονονές της πριγκίπισσας Αυγής (Princess Aurora), κόρης του βασιλιά Στέφανου (King Stefan) και συζύγου του πρίγκιπα Φίλιππου (Prince Phillip), γιου του βασιλιά Ουμβέρτου (King Hubert), η οποία τσίμπησε το δάχτυλό της στην ρόκα μιας ανέμης και έπεσε σ' έναν βαθύ ύπνο ύστερα από την μοχθηρή κατάρα που της έριξε η μάγισσα Μαγκούφα την ημέρα της γέννησής της, για να εκδικηθεί τους γονείς της που δεν την προσκάλεσαν στην χαρμόσυνη γιορτή, καθώς και η καλή νεραϊδονονά της Σταχτοπούτας, η οποία μετατρέπει ορισμένους μαγικούς κρυστάλλους σε πνεύματα, τα οποία την ώρα της μάχης μπορεί να εμφανιστούν ύστερα από επίκληση (summon).
Wonderland: Η Χώρα των Θαυμάτων της Αλίκης, παρμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Λιούις Κάρολ. Ο Sora φτάνει εκεί την στιγμή που η Αλίκη δικάζεται, και παρόλο που φέρνει στοιχεία που αποδεικνύουν την αθωότητά της, εκείνη φυλακίζεται. Προσπαθώντας λοιπόν να την σώσουν, εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Έτσι συνηδητοποιούν γιατί το Συμβούλιο των Κακών κάνει επιδρομές στους κόσμους: σκοπός τους είναι να βρουν τις Πριγκίπισσες της Καρδιάς, ν΄ανοίξουν την Τελευταία πόρτα, και να βυθίσουν τα πάντα στο σκοτάδι.
Deep Jungle: Η Ζούγκλα του Ταρζάν. Σκοτώνεται ο κακός Clayton (ο οποίος, υπόψιν, είναι μέρος του Συμβουλίου) και σώζονται οι γορίλες. Ο Sora, από κάποια υπονοούμενα του Tarzan, πίστευε ότι θα βρει εκεί τους φίλους του, γελιέται όμως.
Οlympus Coliseum: Το στάδιο στο οποίο προπονείται ο Ηρακλής και στο οποίο ο Sora θα προσπαθήσει να γίνει ήρωας. Ο Άδης (μέλος του Συμβουλίου και αυτός) θέλει να τον εξαφανίσει, οπότε μισθώνει τον Cloud (ήρωα του Final Fantasy 7) για να τον σκοτώσει. Κάθε φορά που ένας δύσκολος κόσμος κλειδώνεται, ξεκινάει ένας καινούριος διαγωνισμός. Στο τέλος, ο Sora αντιμετωπίζει τον Sephiroth.
Agrabah: Η χώρα του Αλαντίν και της Γιασμίν. Ο σατανικός βεζίρης Τζαφάρ (μέλος του Συμβουλίου των Κακών), μεταμορφωμένος σ' ένα τερατώδες κόκκινο τζίνι, προσπαθεί ν' απαγάγει την Γιασμίν γιατί είναι μια από τις Πριγκίπισσες της Καρδιάς που θέλει το Συμβούλιο.
Monstro: Η γιγαντιαία φάλαινα που κατάπιε τον Πινόκιο και τον Τζεπέτο. Πολεμώντας έναν κακό που έχει καταπιεί τον Pinocchio και μοιάζει με γλίτσα, ο Sora ανακαλύπτει ότι ο φίλος του, Rikku, τον πρόδωσε, προσχωρώντας στο στρατόπεδο της παντοδύναμης κακιάς Μαγκούφας.
Ηalloween Town: Η πόλη στην οποία διαδραματίζεται η ταινία του Τιμ Μπάρτον, Νightmare before Christmas. Η όλη πόλη είναι γενικά φρικιαστική, με εξαίρεση ίσως το σκυλάκι του βασικού ήρωα Jack, τον Zero. Στον κόσμο αυτόν ο Sora πολεμά τον Oogie - Boogie, ένα μέλος του Συμβουλίου αποτελούμενο από αλεύρι.
Αtlantica: Όπως δηλώνει και το όνομα, είναι ένας υποθαλάσσιος κόσμος, ο κόσμος της Ariel. Σε γενικές γραμμές, παρέχεται βοήθεια στον πατέρα της, τον μυθικό βασιλιά των Ωκεανών, Τρίτωνα, να ξαναπάρει πίσω την τρίαινά του, που την έκλεψε η Ariel για χάρη της Ούρσουλας (επίσης μέλος του Συμβουλίου). Η ιστορία είναι σχεδόν η ίδια με την ταινία, μόνο που απουσιάζει ο καλός πρίγκιπας Eric.
Neverland: Η χώρα του Ποτέ, η χώρα δηλαδή του Πίτερ Παν. Βασικά, αποτελείται μονάχα από τον Πύργο του Λονδίνου (Big Ben) και από το πειρατικό πλοίο του δαιμόνιου Κάπτεν Χουκ, τον οποίο πολεμάτε και στο τέλος (να μην αναφέρουμε καλύτερα ότι είναι μέλος του Συμβουλίου των Κακών).
Hollow Bastion: Το αρχηγείο των Κακών! Φτάνοντας εδώ, θα πρέπει να έχετε ξεκληρίσει το μισό Συμβούλιο, οπότε σας μένει ο αρχηγός, ο οποίος είναι... ο Rikku. Ή, μάλλον, είναι το σώμα του Rikku το οποίο έχει καταλάβει ο Ansem, άλλοτε μελετητής του Σκότους και τώρα υποχείριό του. Αφού λοιπόν o Sora καταφέρει (με την βοήθεια του Mickey, του Goofy, του Donald, του βασιλιά Τρίτωνα και των τριών καλών νεράϊδων) να νικήσει την διαβολική μάγισσα Μαγκούφα (η οποία ως γνωστόν μεταμορφώθηκε σ' έναν φοβερό μαύρο δράκο για να τον εξοντώσει) και τον προδότη Rikku ξαναβρίσκει την Kairi. Επιτέλους!
End of the world: Είναι ο τελευταίος κόσμος, η Τελική Μάχη, O Sora θα αντιμετωπίσει τον Ansem. Η Μάχη του καλού εναντια στο κακό.
[Επεξεργασία] Oι χαρακτήρες
Sora: Κεντρικός πρωταγωνιστής της ιστορίας. Είναι δεκατεσσάρων χρονών, και η πατρίδα του είναι τα Destiny Islands. Ο Sora αποκτά και αρχίζει να χρησιμοποιεί σαν όπλο το Keyblade, ένα όπλο με την μαγική ιδιότητα να κλειδώνει τους κόσμους και να τους απαλάσσει από τον κίνδυνο των σκοτεινών δυνάμεων. Ο Sora είναι ο εκλεκτός που θα νικήσει αυτές τις δυνάμεις, απ' ότι φαίνεται τουλάχιστον. Ψάχνει σε όλους τους κόσμους τους φίλους του, και ανακαλύπτει, κάποια στιγμή που χάνει το Keyblade (βασικά του το παίρνει ο Rikku), ότι το αληθινό φως βρίσκεται στην καρδιά, και ότι δεν νικιέται ποτέ. Χάρις σε αυτό το φως που ανακαλύπτει καταφέρνει και νικάει τον Ansem.
Goofy: Ο Αρχηγός της Φρουράς του Βασιλιά Mickey. Ακολουθεί τον φίλο του Donald σε αναζήτηση του βασιλιά του και γνωρίζεται με τον Sora στην Traverse Town. Σε αντίθεση πάντως με τις περισσότερες περιπέτειες του Mickey Mouse που πρωταγωνιστεί, στα οποία φαίνεται παντελώς ηλίθιος και εντελώς άχρηστος, στο παιχνίδι αυτό είναι πολύ πιο χρήσιμος από τον Donald, καθώς έχει πιο πολλή ζωή από αυτόν και τα χτυπήματά του είναι περισσότερο θανατηφόρα. Ο Goofy χρησιμοποιεί σαν όπλο μια ασπίδα, πράγμα που του εξασφαλίζει πολλούς πόντους άμυνας. Κατά την διάρκει του παιχνιδιού μπορεί να μάθει καινούριες, δυνατότερες επιθέσεις. Σε ορισμένες όμως μάχες είναι σχετικά αδύναμος, καθώς δεν μπορεί να εκτελέσει ξόρκια.
Donald: Ο Αρχιμάγος του Παλατιού του Βασιλιά Mickey. Μαζί με τον φίλο του Goofy προσπαθούν ν' αναζητήσουν ίχνη του βασιλιά τους και του κλειδιού του Sora, μέχρι που πέφτουν πάνω του (στην κυριολεξία) στην Traverse Town. Ο Donald μιλάει με την γνωστή παπίστικη φωνή του, οπότε πάλι καλά που υπάρχουν και υπότιτλοι. Ο Donald δεν έχει μεγάλη δύναμη, έτσι μπορεί να κάνει ζημιά μόνο με μάγια (αυτός μαθαίνει στον Sora το πρώτο του ξόρκι). Έχει γενικά μικρή ζωή και αρκετές φορές είναι καλό να τον αντικαταστήσουμε. Γενικά όμως, είναι καλό να τον χρησιμοποιούμε, καθώς κάθε φορά που ο Sora έχει πρόβλημα με την ζωή του, εκείνος κάνει ένα ξόρκι θεραπείας και την αποκαθιστά.
[Επεξεργασία] Το τραγούδι
Το soundtrack του παιχνιδιού, που ακούγεται στην αρχή και στους τίτλους του τέλους, ονομάζεται Simple and Clean και εκτελείται από την διάσημη στην Ιαπωνία τραγουδίστρια Utada Hikaru.

Kingdom Hearts trilogy

Καιρός είναι και σε αυτό το blog να εισέλθουμε στον τομέα του gaming, ένα τομέα ο οποίος χαρίζει διασκέδαση σε έναν πραγματικά τεράστιο αριθμό ανθρώπων εδώ και πολλά χρόνια. Αξίζει να αναφερθούμε λοιπόν σε μια απο τις σειρές παιχνιδιών οι οποίες αγαπήθηκαν απο πολλούς και μπορούν επάξια να κρατούν τον όρο του κλασσικού. Ο λόγος για το kingdom hearts, μια σείρα η οποία ανέμειξε χαρακτήρες manga με τους κλασσικούς ήρωες της disney και με ένα πάρα πολύ καλό σενάριο κατάφερε να δημιουργήσει μια αριστουργηματική τριλογία. Το kingdom hearts έχει έναν τεράστιο αριθμό οπαδών πράγμα που αποδεικνύει πως το gaming έχει αποκτήσει την θέση του μέσα στην καθημερινότητα μας, αφού σειρές η ακόμα και αυτοτελή παιχνίδια αποκτούν τέτοια απήχηση. Για αυτά και άλλα πολλά αξίζει ένα αφιέρωμα σε αυτήν την φανταστική σειρά και το χρονικό της δημιουργίας της.

Οι άντρες που κοιτούν επίμονα τις κατσίκες

Έτυχε να πάμε σινεμα με κάποιους φίλους και βρεθήκαμε σε ένα δίλλημα ως προς το τι ταινία θα δούμε μιας και για αυτήν που αρχικά θέλαμε δεν υπήρχαν δυστηχώς εισητήρια. Χωρίς να έχουμε κάποια άλλη επιλογή επιλέξαμε να δούμε το "οι άντρες που κοιτούν επίμονα τις κατσίκες" αν και ομολογουμένος είχαμε κάποιες επιφυλάξεις. Απο το πρώτο κιόλλας λεπτό της ταινίας οι όποια επιφύλαξη μας διαλύθηκε. Η ταινία αυτή είναι μια σκληρή σάτιρα πάνω στον σημερινό στρατό των ΗΠΑ και στο πόσο προσπάθεια γίνεται ώστε να καταφέρει να γίνει μια υπερδύναμη. Η ταινία με ιδιαίτερο χιούμορ και μερικούς εξαιρετικούς ηθοποιούς (Τζώρτζ Κλούνει, Κέβιν Σπέισι και Γιούαν Μακγκρέγκορ είναι μερικοί απο αυτούς) σατιρίζει τα κακώς κείμενα του στρατού, του αδικαιολόγητου πόλεμου και των ακραίων προσπαθειών απο τις κυβερνήσεις να δημιουργήσουν στρατούς από υπεράνθρωπους για να επικρατήσουν η μία στην άλλη. Η ιστορια έχει ως εξής : ένας δημοσιογράφος απογοητευμένος απο την ζωή του κυνηγάει το μεγάλο θέμα, ώσπου ανακαλύπτει έναν πρώην στρατιωτικό ο οποίος ισχυρίζεται οτι ήταν μέρος ενος ειδικά εκπαιδευμένου κλάδου του στρατού των ΗΠΑ με στρατιώτες οι οποίοι εκπαιδεύοταν για να αποκτήσουν υπερφυσικές δυνάμεις, όπως το να διαβάζουν τα μυαλά του αντιπάλου και να σκοτώνουν.......κατσίκες μόνο με το βλέμμα. Έτσι ο δημοσιογράφος αποφασίζει να γράψει για αύτο το θέμα και ακολουθεί αυτόν το στρατιώτη σε μια σειρά απο πραγματικα τρελές περιπέτειες μέσα στο Ιράκ. Η ταινία αυτή είναι μια καθαρόαιμη σάτιρα και είναι σίγουρο πως θα προσφέρει άφθονο γέλιο στους θεατές.

Μηχανές vs Άνθρωποι

Έτυχε να παρακολουθήσω το πρώτο μέρος της περιβόητης τριλογίας Μάτριξ η οποία διαπραγματευόταν ένα θέμα το οποίο δεν είναι διόλου τυχαίο για την εποχή μας: Την περιβόητη μάχη ανθρώπων και μηχανών και έτσι σκέφτηκα πως μια αναφορά σε αυτο το φαινόμενο ταινιών θα ήταν κατάλληλη σε αυτό το blog. Όπως και η τριλογία "Ο εξολοθρευτής" έτσι και εδώ παρουσιάζεται η εκδοχή πως οι μηχανές έπειτα απο μακροχρόνιο πόλεμο με την ανθρωπότητα καταφέρνουν να επικρατήσουν και να μας υποδουλώσουν. Όλο αυτό μπορεί να φαίνεται ένα απλό πρόσχημα για να εισαχθούν σε αυτές τις ταινίες τόνοι απο ειδικά εφέ και μάχες με σκοπό τον εντυπωσιασμό του θεατή άλλα οι σεναριογράφοι δεν είχαν μόνο αυτό κατα νού τους. Μέσα σε αυτές τις ταινίες παρουσιάζεται η τεράστια επιρροή της τεχνολογίας την σημερινή εποχή, μιας και εμφανίζεται λίγο πολύ σε όλους τους τομείς της καθημερινής μας ζωής. Είναι λογικό οπότε ένα πλήθος ανθρώπων να αναλογιστεί ποιες θα ήταν οι συνέπειες άμα οι μηχανές αποκτούσαν νοημοσύνη. Θα γινόντουσαν ακόμα ποιο χρήσιμες για τον άνθρωπο ή βλέποντας το μέγεθος της επιρροής τους σε εμάς θα χρησιμοποιούσαν αυτές τους τις ικανότητες για να μας υποδουλώσουν? Είναι φανερό πως η τεχνολογία είναι και θα παραμείνει απαραίτητη για τον άνθρωπο όμως καλό θα ήταν να αναλογιστούμε αν μας κάνει καλό όλη αυτή η εξάρτηση απο αυτή. Το ότι σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας οι μηχανές έχουν ήδη επικρατήσει (π.χ. υπολογιστες) έιναι ήδη γνωστό όμως οι μελλοντικές συνέπειες αυτού του φαινομένου είναι κάτι που θα έπρεπε να μας απασχολεί.

O Κουέντιν Τζερόμ Ταραντίνο (Quentin Jerome Tarantino), γεννημένος στις 27 Μαρτίου του 1963 στο Νόξβιλ του Τενεσί, είναι Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου. Έγινε γνωστός στην αρχή της δεκαετίας του '90 ως ο μοντέρνος δημιουργός που με τις μη γραμμικές ιστορίες του, αξιομνημόνευτους διαλόγους και ωμή βία, έφερε νέες ιδέες στα συνηθισμένα αρχέτυπα των αμερικανικών ταινιών. Είναι ένας από τους πιο διάσημος νέους σκηνοθέτες, που βρίσκονταν πίσω από την επανάσταση του ανεξάρτητου κινηματογράφου της δεκαετίας του '90, πασίγνωστος για την γρήγορη ομιλία του, τις γνώσεις του για όλες τις εξελίξεις στον χώρο του κινηματογράφου καθώς και για τις εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις γύρω από τον κλασικό αλλά και πειραματικό κινηματογράφο. Μία από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι το Pulp Fiction, με τους Τζον Τραβόλτα, Ούμα Θέρμαν, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Μπρους Γουίλις, Τιμ Ροθ, Ροζάννα Αρκέτ και Κρίστοφερ Γουόκεν, το οποίο βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1994. Η ταινία πρότάθηκε για επτά Όσκαρ, εκ των οποίων κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου σεναρίου.
Πίνακας περιεχομένων[Απόκρυψη]
1 Φιλμογραφία
1.1 Σκηνοθεσία & σενάριο
1.2 Σενάριο
1.3 Ηθοποιός
1.4 Παραγωγός
2 Εξωτερικές συνδέσεις
//
[Επεξεργασία] Φιλμογραφία
[Επεξεργασία] Σκηνοθεσία & σενάριο
My Best Friend's Birthday (1987)
Reservoir Dogs (1992)
Pulp Fiction (1994)
ER - Πρώτη περίοδος, Επεισόδιο 24: "Motherhood" (1995) - Tηλεοπτική σειρά
Four Rooms (1995) (σκηνοθεσία τμήματος The Man from Hollywood)
Jackie Brown (1997)
Kill Bill Vol.1 (2003)
Kill Bill Vol.2 (2004)
Sin City (2005) (συμμετοχή στη σκηνοθεσία)
CSI: Crime Scene Investigation (2005), διπλό επεισόδιο "Grave Danger: Vols. I & II" (επίτιμος σεναριογράφος και σκηνοθέτης)
Death Proof (2007) (σε μερικές χώρες προβλήθηκε μαζί με το Planet Terror του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, κάτω από τον γενικό τίτλο Grindhouse)
Άδωξοι Μπάσταρδη (Αγγλικά:Inglourious Basterds) (2009)
[Επεξεργασία] Σενάριο
True Romance (1993)
Natural Born Killers (1994)
From Dusk Till Dawn (1996)
[Επεξεργασία] Ηθοποιός
My Best Friend's Birthday (1987) - ως Clarence Pool
Reservoir Dogs (1992) - ως Mr. Brown
Pulp Fiction (1994) - ως Jimmie Dimmick
Sleep With Me (1994) - ως Sid
Destiny Turns On the Radio (1995) - ως Johnny Destiny
Four Rooms (1995) - ως Chester
Desperado (1995) - ως Pick-up Guy
From Dusk Till Dawn (1996) - ως Richard Gecko
Girl 6 (1996) - ως Q.T
Little Nicky (2000) -ως Deacon
Alias (τηλεοπτική σειρά) (2001) - ως McKenas Cole
The Muppets' Wizard of Oz (2005)
Vzyat Tarantino (2005)
Hell Ride (2006)
[Επεξεργασία] Παραγωγός
My Best Friend's Birthday (1987)
Past Midnight (1992)
Iron Monkey (1993)
Killing Zoe (1994)
Four Rooms (1995)
From Dusk Till Dawn (1996)
Curdled (1996)
God Said, 'Ha!' (1998)
From Dusk Till Dawn 2: Texas Blood Money (1999)
From Dusk Till Dawn 3: The Hangman's Daughter (2000)
Daltry Calhoun (2005)
Freedom's Fury (2005)
Hostel (2006)
Killshot (2006)
Grindhouse (2007)
Hell Ride (2006)
Hostel 2 (2007)
Άδωξοι Μπάσταρδη (Αγγλικά:Inglourious Basterds) (2009)

Κουέντιν Ταραντίνο

Δεν ξέρω για σας αλλα για μένα τουλάχιστον υπάρχει ένας σκηνοθέτης ο οποίος κατάφερε να αφήσει το στίγμα του στον κινηματογράφο. Αυτος είναι ο Κουέντιν Ταραντίνο. Για πολλούς θεωρήθηκε τρελός του οποίου το στιλ δεν είχε να προσφέρει τίποτα απολύτος στην τέχνη του κινηματογράφου αλλα ο ίδιος συνεχίζει με της ταινίες του να αποκρούει αυτα τα σχόλια. Περισσότερα στο σχετικό αφιέρωμα που παραθέτω με την βιογραφία αυτού του μεγάλου σκηνοθέτη.

Date of Birth27 March 1963, Knoxville, Tennessee, USA
Birth NameQuentin Jerome Tarantino
NicknameQT
Height6' 1" (1.85 m)
Mini Biography
In January of 1992, Reservoir Dogs (1992) appeared at the Sundance Film Festival, by first-time writer-director Quentin Tarantino. The film garnered critical acclaim and the director became a legend immediately. Two years later, he followed up Dogs success with Pulp Fiction (1994) which premiered at the Cannes film festival, winning the coveted Palme D'Or Award. At the 1995 Academy Awards, it was nominated for the best picture, best director and best original screenplay. Tarantino and writing partner Roger Avary came away with the award only for best original screenplay. In 1995, Tarantino directed one fourth of the anthology Four Rooms (1995) with friends and fellow auteurs Alexandre Rockwell, Robert Rodriguez and Allison Anders. The film opened on December 25th in the United States to very weak reviews. Tarantino's next film was From Dusk Till Dawn (1996), a vampire/crime story which he wrote and co-starred with George Clooney. The film did fairly well theatrically.IMDb Mini Biography By: Kale Whorton
Trade Mark
Lead characters usually drive General Motors vehicles, particularly Chevrolet and Cadillac, such as Jules' 1974 Nova and Vincent's 1960s Malibu.
Briefcases and suitcases play an important role in Pulp Fiction (1994), Reservoir Dogs (1992), Jackie Brown (1997), True Romance (1993), and Kill Bill: Vol. 2 (2004).
Makes references to cult movies and television.
Frequently works with Harvey Keitel, Tim Roth, Michael Madsen, Uma Thurman, and Samuel L. Jackson.
His films usually have a shot from inside a car trunk.
He always has a Dutch element in his films: The opening tune, Little Green Bag, in Reservoir Dogs (1992) was performed by George Baker and written by Jan Gerbrand Visser and Benjamino Bouwens who are all Dutch. The character Freddy Newandyke, played by Tim Roth is a direct translation to a typical Dutch last name, Nieuwendijk. The code name of Tim Roth is Mr. Orange, the royal color of Holland, and the last name of the royal family. The Amsterdam conversation in PulpFiction, Vincent Vega smokes from a Dutch tobacco shag (Drum), the mentioning of Rutger Hauer in Jackie Brown (1997), the bride's name is Beatrix, the name of the Royal Dutch Queen.
[The Mexican Standoff] All his movies (including True Romance (1993), which he only wrote and did not direct) feature a scene in which three or more characters are pointing guns at each other at the same time.
Often uses an unconventional storytelling device in his films, such as retrospect (Reservoir Dogs (1992)), non-linear (Pulp Fiction (1994)), or "chapter" format (_Kill Bill: Vol.1 (2003)_).
His films will often include one long, unbroken take where a character is followed around somewhere.
Often casts comedians in small roles: 'Stephen Wright' as the DJ in Reservoir Dogs (1992), Kathy Griffin as an accident witness and Julia Sweeney as the junkyard guy's daughter in Pulp Fiction (1994), 'Chris Tucker' as Beaumont in Jackie Brown (1997).
Widely imitated quick cuts of character's hands performing actions in extreme closeup, a technique reminiscent of Brian De Palma.
Long closeup of a person's face while someone else speaks off-screen (closeup of The Bride while Bill talks, of Butch while Marsellus talks).
[Aliases] He uses aliases in nearly all of his movies: Honey Bunny and Pumpkin from Pulp Fiction (1994), Mr White, Blonde, Orange etc. from Reservoir Dogs (1992). Bill's team in Kill Bill: Vol. 1 (2003) (Black Mamba, Copperhead, Cottonmouth, and California Mountain Snake), The Basterds and other major characters in Inglourious Basterds (2009)
[Director's Cameo] Often plays a small role in his films (Jimmie Dimmick in Pulp Fiction (1994), Mr. Brown in Reservoir Dogs (1992), the answering machine voice in Jackie Brown (1997), The Rapist in Grindhouse (2007) and Warren in Death Proof (2007)).
Frequently uses Mêlée weapons, such as the samuri sword that Butch uses in Pulp Fiction (1994) and the bride uses in the Kill Bill movies, also the stake attached to a jackhammer used by George Clooney in From Dusk Till Dawn (1996).
Extreme violence, much of which is off-screen in his films.
Frequently has a female character who wears a black and white pant suit (Uma Thurman in Pulp Fiction (1994), Pam Grier in Jackie Brown (1997), Daryl Hannah in Kill Bill: Vol. 2 (2004)).
Often creates fictional brands of objects due to his dislike of product placement. The Red Apple cigarettes and Big Kahuna burger established in Pulp Fiction (1994) are often referenced in his other films.
Frequently sets his films in Los Angeles.
Often frames characters with doorways and shows them opening and closing doors.
Minor character dialogue is off-screen in his films.
A character cooly talks through an intense situation, either delaying the occurrence of violence or avoiding it through resolution.
Interjects scenes with introduction of a character's background (Inglorious Basterds, Hans Stieglitz is introduced. In Kill Bill V1. O-Ren is introduced with a interuption in the main story)
Trivia
Was sued by Don Murphy for $5,000,000, accused of assault. Tarantino attacked Murphy in restaurant, slammed him against the wall and punched him. [14 November 1997]
Together with Lawrence Bender founded record company called A Band Apart Records. It will focus on film soundtracks and its releases will be distributed through Maverick Records, owned by Madonna. [30 July 1997]
Was planning to direct an episode of "The X Files" (1993) but refused to join the Director's Guild of America. The Guild refused his request for a waiver so that he could direct the show. [November 1996]
Claims that Tarantino acted in the film Dawn of the Dead (1978) or the film King Lear (1987) are incorrect. Quentin falsely listed these credits years ago on his acting resume to compensate for his lack of experience and these incorrect credits have subsequently been attributed to him in such places as Leonard Maltin's Movie and Video Guide and the Cinemania CD ROM.
First noted screenplay was titled "Captain Peachfuzz and the Anchovy Bandit," which was written in 1985.
Tarantino claims that James Best taught him how to act.
Collects old board games having to do with TV shows like "I Dream of Jeannie" (1965), "The Dukes of Hazzard" (1979), "The A-Team" (1983), etc.
In all of his original screenplays the name of a police detective named Scagnetti is referred to at least once. Most of the times the particular scene was cut out of the final versions.
Is widely reported to have helped to write Tony Scott's Crimson Tide (1995).
As of the year 2001, he wanted to begin filming the film Kill Bill: Vol. 1 (2003) with Uma Thurman. Production was delayed because of Thurman's pregnancy.
Is a big fan of The Three Stooges.
His father, actor/musician Tony Tarantino is of Italian descent, and his mother, Connie McHugh, is half-Irish and half-Cherokee.
Although he uses both elements in his films, he strongly detests violence and drugs.
Is listed in the acknowledgments of actor Ethan Hawke's novel, Ash Wednesday.
Two of Tarantino's favorite films are _'Manos' the Hands of Fate (1966)_ (which he owns a 35mm copy of) and Star Trek: The Wrath of Khan (1982), which he references in Kill Bill: Vol. 1 (2003).
Was the head judge at the 2004 Cannes Film Festival, where Pulp Fiction (1994) won the Palme D'or, the top honor, only ten years earlier.
In most of his movies, you'll spot Red Apple cigarettes.
Considers Ride in the Whirlwind (1965) one of the finest Westerns ever made, even writing an extensive article about it for Sight And Sound magazine titled A Rare Sorrow. The article was featured in the Pulp Fiction (1994) Special Edition DVD as an extra and also appears in Paul A. Woods' Film Geek Files (pgs. 129-132). Interestingly, the director of Ride in the Whirlwind, Monte Hellman, was the executive producer of Reservoir Dogs (1992).
Has an IQ of 160 despite dropping out of high school.
He is a good friend of Robert Rodriguez.
He has called Uma Thurman his muse.
Named after the Burt Reynolds character Quint Asper from "Gunsmoke" (1955)
Was at one point in his life considering to become a novelist. He said that he tried writing two chapters of a novel about his experiences working at the Video Archives in Hermosa Beach. As can be immediately seen, novelistic narrative techniques bear a strong influence on his distinct filmmaking style.
In 1994, before Pulp Fiction (1994), in an interview with Charlie Rose, he cited his three favorite films as Blow Out (1981) (directed by Brian De Palma), Rio Bravo (1959) (directed by Howard Hawks) and Taxi Driver (1976) (directed by Martin Scorsese).
In the last Sight & Sound Greatest Films Poll (2002), he listed his Top Ten films as: Il buono, il brutto, il cattivo. (1966) (aka "The Good, the Bad and the Ugly," Leone), Rio Bravo (1959) (Hawks), Taxi Driver (1976) (Scorsese), His Girl Friday (1940) (Hawks), Rolling Thunder (1977) (Flynn), They All Laughed (1981) (Bogdanovich), The Great Escape (1963) (J. Sturges), Carrie (1976) (De Palma), Coffy (1973) (Hill), Dazed and Confused (1993) (Linklater), _Tian xia di yi quan (1973)_ (aka "Five Fingers of Death," Chang) and Hi Diddle Diddle (1943) (Stone).
Considers two of his best friends to be Paul Thomas Anderson and Sofia Coppola.
His mother was only 16 when she gave birth to him.
Once a vocal proponent of celluloid-over-digital film-making, Tarantino got his first experience with the latter technology by directing a segment of the film Sin City (2005) with his friend 'Robert Rodriguez' (I) . Rodriguez, who lauds the technology at every opportunity, made it his mission to convert Tarantino as well. At the end of shooting, Tarantino is reported to have said simply, "Mission accomplished."
On "The Tonight Show with Jay Leno" (1992), he stated his all-time favorite James Bond film is From Russia with Love (1963).
Hates product placement hence, the use of the fictional cigarette Red Apple and now-defunct cereal Fruit Brute in his films.
Dropped out of Narbonne High School in Harbor City, California, at the age of sixteen to pursue film making.
Six of his movies are mentioned in FHM's (DK) 100 Best Male Movies Ever (7 October 2004 issue): True Romance (1993) at #75, From Dusk Till Dawn (1996) at #73, Kill Bill: Vol. 2 (2004) at #26, Kill Bill: Vol. 1 (2003) at #25, Reservoir Dogs (1992) at #11, and Pulp Fiction (1994) at #1.
Was offered the role of the President of the United States of America in Batoru rowaiaru II: Chinkonka (2003) but had to decline due to scheduling conflicts.
Known for giving comebacks to "forgotten" actors and/or cult actors by giving them important roles in his movies: John Travolta (Pulp Fiction (1994)), David Carradine(Kill Bill: Vol. 2 (2004)), Lawrence Tierney (Reservoir Dogs (1992)), Pam Grier (Jackie Brown (1997)), Robert Forster (Jackie Brown (1997)), Sonny Chiba (Kill Bill: Vol. 1 (2003))... even in smaller/cameo roles: Sid Haig (Jackie Brown (1997), Kill Bill: Vol. 2 (2004)), Edward Bunker (Reservoir Dogs (1992)) and Michael Parks (Kill Bill: Vol. 1 (2003), Kill Bill: Vol. 2 (2004), and From Dusk Till Dawn (1996), which QT wrote and co-starred in).
Frequently casts Michael Bowen.
Has stated that he would like to direct a James Bond movie at some point in his career.
Has named Rio Bravo (1959) as one of his favorite films.
Named his production company, A Band Apart, after the Jean-Luc Godard film Bande à part (1964) (Band of Outsiders).
Often references numerous attributes of the works of Jean-Luc Godard, particularly in Pulp Fiction (1994). The disjointed structure of Pulp Fiction (1994) may itself be an homage to Godard's use of jump cuts in À bout de souffle (1960) (Breathless), the film that launched the French New Wave of cinema.
Is a huge fan of the Half-Life computer game series, and has considered possibilities of directing a movie adaptation.
Ranked #81 on Premiere's 2004 annual Power 100 List. He was unranked in 2003.
Cites his influences as Martin Scorsese, Brian De Palma, Sergio Leone, and Jean-Luc Godard.
Ranked #8 in Empire (UK) magazine's greatest directors ever 2005 poll.
Was the spokesman for SkyperfecTV, a Japanese based satellite TV network, a competitor to the now locally defunct DirecTV endorsed by Arnold Schwarzenegger.
Was guest director for one scene for Robert Rodriguez' Sin City (2005).
Eli Roth wanted to have the world premiere of Hostel (2005) at the 2005 Iceland Film Festival. During the festival, Roth and Quentin Tarantino were made honorary vikings at Viking Village, in a ceremony arranged by Eythor Gudjonsson. Roth's Icelandic name is Eli Sheldonsson, and Tarantino's Icelandic name is Quentin Conniesson.
His all-time favorite director is Howard Hawks.
Each of his movies, with the exception of Death Proof (2007), features someone from the cast of Martin Scorsese's Mean Streets (1973). Harvey Keitel from Reservoir Dogs (1992) and Pulp Fiction (1994), Robert De Niro from Jackie Brown (1997), David Carradine from Kill Bill: Vol. 1 (2003) and Kill Bill: Vol. 2 (2004), and David Proval is in Four Rooms (1995).
Was originally offered the chance to direct Men in Black (1997), but turned it down.
Was originally offered the chance to direct Speed (1994/I), but turned it down.
Is godfather to two of Michael Madsen's sons Hudson and Calvin Michael. Michael and his wife DeAnna joked in OK! magazine about naming Quentin godfather to their newest son Luke Ray as well.
Is spoofed in the short film Let's Get Real! (1999), which contains several satirical references to Pulp Fiction (1994).
Has stated that he would like to make and star in a film telling the story of John Brown, the abolitionist.
Named his favorite films of 2005 as Sin City (2005), Domino (2005), Hustle & Flow (2005) and The Devil's Rejects (2005).
Has named My Bloody Valentine (1981) his all-time favorite slasher film.
During his stay in the Philippines, Tarantino got trapped in traffic due to flooding as he was traveling to Malacanang Palace to meet President Gloria Macapagal-Arroyo and receive a lifetime achievement award. Refusing to give up, he and his partner Tikoy Aguiluz got off their limousine and took a pedicab each to reach the palace. After arriving, Tarantino stated "It was a lot of fun. It just took a long time but it was not bad at all".
Has two sisters and one brother: Tanya Marie Tarantino (b. Pasadena, California, 4 Oct 1964), Ronnajean Tarantino (b. Arizona, Phoenix, 22 June 1969) and Edward James Tarantino (b. Simi Valley, California, Simi Valley, 3 Oct 1974).
His father was born in Queens, New York, and has a sister named Diane. Their parents are Dominic Tarantino and wife Elizabeth.
His mother was born in Tennessee on September 3, 1946, She is the adopted daughter of Ellis and Elizabeth (Betty) Shaffer.
After his parents divorced, his mother married Curtis Zastoupil.
As a child, one of his favorite movies was Bud Abbott Lou Costello Meet Frankenstein (1948). He credits the film with helping him learn genre distinctions.
Wrote the forward for the book Unfiltered: The Complete Ralph Bakshi".
Was offered a chance to direct Westworld (2009), but turned it down.
Was ex-girlfriend Mira Sorvino's date the night she won her best supporting actress Oscar.
Born in Knoxville, Tennessee, he was raised in Los Angeles.
Close friends with Jennifer Beals.
Is of Italian, Irish and Cherokee descent.
In the 2008 Empire Magazine poll of the 500 Greatest Movies of All Time, Tarantino listed his favorite films as: 1. The Good, the Bad and the Ugly (1966), (Sergio Leone), 2. Rio Bravo (1959), (Howard Hawks), 3. Blow Out (1981), (Brian De Palma), 4. Taxi Driver (1976), (Martin Scorsese), 5. His Girl Friday (1940), Howard Hawks), 6. 5 Fingers of Death / King Boxer (1972), (Chang-hwa Jeong), 7. Pandora's Box (1929), ('Georg Wilhelm Pabst'), 8. Carrie (1976), (Brian De Palma), 9. Unfaithfully Yours (1948), (Preston Sturges), 10. Five Graves to Cairo (1943), (Billy Wilder), 11. Jaws (1975), (Steven Spielberg). Choices #2, 3 and 4 are marked as "interchangeable".
Lived with Jennifer Beals while getting his first films produced.
Directed 4 actors in Oscar nominated performances: John Travolta, Samuel L. Jackson, Uma Thurman, and Robert Forster.
His three favourite Alfred Hitchcock movies are; Suspicion (1941), Sabotage (1936) and Torn Curtain (1966).
Personal Quotes
(At MTV Movie Awards 1994) As he won Best Picture for Pulp Fiction (1994) "Pop quiz, hotshot: you go to the awards ceremonies all year long; you keep losing to Forrest Gump (1994)! It's really annoying the hell out of you - what do you do? You go to the MTV Awards!"
On "rival" director Guy Ritchie marrying Madonna: "I guess I'll have to marry Elvis Presley to get even."
If I've made it a little easier for artists to work in violence, great! I've accomplished something.
When people ask me if I went to film school I tell them, 'no, I went to films.'
On using surfing music, when hating the surfing culture: "It's like surf music, I've always like loved that but, for me, I don't know what surf music has to do with surf boards. To me, it just sounds like rock and roll, even Morricone music. It sounds like rock and roll Spaghetti Western music, so that's how I kind of laid it in."
Movies are my religion and God is my patron. I'm lucky enough to be in the position where I don't make movies to pay for my pool. When I make a movie, I want it to be everything to me; like I would die for it.
On the comparison between Kill Bill: Vol. 1 (2003)'s group fight and Neo vs. 100 Agent Smiths in The Matrix Reloaded (2003): "First off, I've always thought of the black suits as mine, so I don't think of them as Agent Smiths, I think of them as Reservoir Dogs with less cool sunglasses. The similarities between the fight sequences never occurred to me until I had a director's screening and Luc Besson turned up with Keanu Reeves as his guest. I watched Keanu watching and suddenly I felt it."
On media criticisms of violence in his movies: "Sure, Kill Bill's a violent movie. But it's a Tarantino movie. You don't go to see Metallica and ask the fuckers to turn the music down."
On media criticisms of violence in his movies: "What if a kid goes to school after seeing Kill Bill and starts slicing up other kids? You know, I'll take that chance! Violent films don't turn children into violent people. They may turn them into violent filmmakers but that's another matter altogether."
On collecting movies: "If you're a film fan, collecting video is sort of like marijuana. Laser discs, they're definitely cocaine. Film prints are heroin, all right? You're shooting smack when you start collecting film prints. So, I kinda got into it in a big way, and I've got a pretty nice collection I'm real proud of."
On how to take the violence in Kill Bill: Vol. 1 (2003) (re: The final duel with Lucy Liu): "It's supposed to be kind of amusing and poetic at the same time. And also just a teeny-tiny bit solemn. When you see her head, it's funny. And then her line, 'that really was a Hattori Hanzo sword,' that's funny. But then, the next shot is not funny, when she tips over and Meiko Kaji is singing about revenge on the soundtrack. So, it's all together. Funny. Solemn. Beautiful. Gross. All at the same time."
On becoming famous: "Going into a videostore and going through the videos, looking at every title they have, trying to find some old spaghetti western, that's gone."
I have an idea for a Godzilla movie that I've always wanted to do. The whole idea of Godzilla's role in Tokyo, where he's always battling these other monsters, saving humanity time and again- wouldn't Godzilla become God? It would be called Living Under the Rule of Godzilla. This is what society is like when a big fucking green lizard rules your world.
On violence in Kill Bill: Vol. 1 (2003): "When I was on "The View" (1997), Barbara Walters was asking me about the blood and stuff, and I said, 'Well, you know, that's a staple of Japanese cinema.' And then she came back,'But this is America.' And I go, 'I don't make movies for America. I make movies for planet Earth.'"
On directing the "ER" (1994) episode "Motherhood": "When I was directing ER, I didn't want to stand out. Everyone else is wearing all that crap. I wanted to fit in. I didn't want to be the odd man out. I wanted to be inside, not on the outside. When I was directing the ER thing, the emergency room guys wore the green scrubs. I wore those for a few days. Then, I wore the blue scrubs, which were the surgeons,' for a few days. When I wore the nurse's pink scrubs, though, that's when I became a hero on the set. The nurses didn't think I was going to throw in with them. I ended the episode, the last two days, wearing the nurses' scrubs. When I walked on the set all the nurses applauded me. They were like, 'Oh my God, he's so cool!'"
On Thriller - en grym film (1974) and its influences on Kill Bill: Vol. 1 (2003): "And that is, of all the revenge movies I've ever seen, that is definitely the roughest. The roughest revenge movie ever made! There's never been anything as tough as that movie."
"If you want to make a movie, make it. Don't wait for a grant, don't wait for the perfect circumstances, just make it." - Giving advice to young aspiring filmmakers at the 1994 Independent Spirit Awards
I hope to give you at least 15 more years of movies. I'm not going to be this old guy that keeps cranking them out. My plan is to have a theater by that time in some small town and I will be the manager - this crazy old movie guy. (March 2005)
I will never do 'Pulp Fiction 2', but having said that, I could very well do other movies with these characters.
I've come to a point where I like Pauline Kael's reviews of Godard more than Godard's films.
(On making another "Kill Bill" movie) "Oh yeah, initially I was thinking this would be my "Dollars Trilogy". I was going to do a new one every ten years. But I need at least fifteen years before I do this again. I've already got the whole mythology: Sofie Fatale will get all of Bill's money. She'll raise Nikki, who'll take on The Bride. Nikki deserves her revenge every bit as much as The Bride deserved hers. I might even shoot a couple of scenes for it now so I can get the actresses while they're this age."
I'm never going to be shy about anything, what I write about is what I know; it's more about my version of the truth as I know it. That's part of my talent, really - putting the way people really speak into the things I write. My only obligation is to my characters. And they came from where I have been.
The exploitation films were made in such an artless way with these big wide shots of Sunset Boulevard or of Arcadia or downtown L.A. or wherever. In mainstream films, especially in the 1980s, the Los Angeles you saw wasn't the real one; it was a character with this back-lot sort of atmosphere. They tried to luxuriate it. In exploitation films, you see what the place really looked like, you see the bars and mom-and-pop restaurants.
There's only one list that's more illustrious than the list of directors who won the Palme d'Or. It's the list of directors who didn't.
I don't believe in putting in music as a band aid to get you over some rough parts or bad film making. If it's there it's got to add to it or take it to another level.
When I give props to these movies, you have to understand - it's not like they were all good. There's an expression: You have to drink a lot of milk before you can appreciate cream. Well, with exploitation movies, you have to drink a lot of milk-gone-bad before you can even appreciate milk! That's what part of the love of these movies is - going through the rummage bin and finding the jewels.
[on the death of David Carradine] He was a dream to direct, a fantastic actor, a great character actor and really one of Hollywood's great mad geniuses.
[On how The Dirty Dozen (1967) could never be made today] Ernest Borgnine. Charles Bronson. Those guys were real men. They were a different breed. Many of them had been to war. Today's young actors are soft.
[On the Cannes Film Festival] I just like Cannes. It's like the whole planet is checking your movie out - boom! - at one time, and - bam! - it either works or it doesn't. And especially when I'm there - it's the closest thing to Muhammad Ali having a championship fight. It's just - bam! You're throwing it down.
I've had people write that I've seen too many movies. In what other art form would being an expert be considered a negative? If I were a poet, would I be criticized for knowing too much about Sappho? Or Aristotle?
Some people will like Inglourious Basterds (2009). Some people won't. But it was made with all the passion I've made everything with - except maybe my first film, which was probably made with more passion than I'll ever have again.
When you gotta go out and make a movie to pay for the kid's private school and for the three ex-wives, don't talk to me about your artistry. It's their job. It's not my job. It's my calling.
[On why his characters in Inglourious Basterds (2009) use Native American fighting tactics] I'm actually equating the Jews in this situation, in World War II, with the Indians. It's not nothing that they're doing Apache resistance. It's not about dying. It's about killing. They ambush their guys. They trick the enemy. It's not a straight-up fight. And then they go and they just completely desecrate the bodies to win a psychological war.
[On Late Night with Conan O'Brien, when asked how he comes up with such good dialog] Well, not to be facetious or anything, but....I'm a good writer!
I think the opening chapter of Inglourious Basterds (2009) is one of the best things I've ever written - before that sequence my best piece of writing would be the Sicilian sequence in the True Romance (1993) script; that was the best thing I'd ever done in a beginning to end piece. And I think I finally matched it, or topped it with that sequence so I knew I couldn't just let it go. I would have been haunted by it and I wouldn't be able to move on to anything else until I had it out of the way.
CGI has fully ruined car crashes. Because how can you be impressed with them now? When you watch them in the '70s, it was real cars, real metal, real blasts. They're really doing it and risking their lives. But I knew CGI was gonna start taking over.
There's my realer-than-real movies like Reservoir Dogs (1992). And then there's my movie-movies. And Kill Bill: Vol. 1 (2003) is definitely one of those. It's the movies that Jules and Vince (from Pulp Fiction (1994)) would go and see...I always thought of Kill Bill: Vol. 1 (2003) as my Apocalypse Now (1979) and that House Of Blue Leaves is my 'Ride Of The Valkyries' helicopter sequences.
When I first discovered Howard Hawks, I spent a year and a half reading the TV guide and they played about 80 percent of his entire oeuvre on Los Angeles TV. Brian De Palma, Martin Scorsese, Sergio Leone and Hawks were a huge influence on me.

Καλωσορίσατε

Αυτό είναι ένα blog που αναφέρεται λίγο πολύ στα πάντα. Οτιδήποτε αφορά πτυχές της καθημερινής μας ζωής και τον ελεύθερο χρόνο απο cinema και gaming μεχρι μουσική, θέατρο και γενικότερες καθημερινές ασχολίες. Γενικώς το blog αυτό δημιουργήθηκε με στόχο ο επισκέπτης να ενημερώνετε για τα πάντα και ταυτόχρονα να μπορεί να παραθέτει τις απόψεις τους πάνω σε αυτά τα θέματα και την κριτική του πάνω στο περιεχόμενο του blog. Επίσης δίνεται η ευκαιρία στον επισκέπτη αν θελήσει πληροφορίες ας πούμε για κάποια νέα ταινία η για κάποιο συγκρότημα κ.τ.λ.π να με ενημερώσει και να κάνω ένα σχετικό αφιέρωμα πάνω σε αυτό. Μείνετε συντονισμένοι για τις πρώτες αναρτήσεις οι οποίες αναμένονται άκρως ενδιαφέρουσες!