Σλουθ ή αλλιώς ο δρόμος προς την αυτοκαταστροφή

Εχω καιρό να γράψω σε αυτό το blog. Αυτό συνέβη όχι τόσο λόγο βαρεμάρας αλλα λόγω έλλειψης έμπνευσης. Όλο και κάτι με απασχολούσε, όλο και κάτι μου φαίνονταν πως έπρεπε να μοιραστώ αλλα ποτέ δεν μου έβγαινε ένα ικανοποιητικό κείμενο, κάτι που ο άλλος να διαβάσει και να σκεφτεί ότι αυτό είναι όντως ένα σοβαρό θέμα. Έτυχε λοιπόν εχτές να παρακολουθήσω την πολυσυζητημένη εδώ και 2 χρόνια θεατρική παράσταση Σλουθ, η οποία δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σε είδος. Ο Γιώργος Κιμούλης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ενσαρκώνουν 2 ηθοποιούς, ο ένας μεγάλος σε ηλικία και με μεγάλη θεατρική εμπειρία και ο άλλος νέος και αποφασιστικός, με μεγάλη θέληση να πετύχει και να προχωρήσει σε αυτόν τον δύσκολο τομέα. Οι 2 τους, με αφορμή τον δεσμό του νεώτερου με την πρώην γυναίκα του μεγαλύτερου, έρχονται σε μία σύγκρουση που ενώ φαντάζει αρχικά απλοική, φέρνει σιγά σιγά στην επιφάνεια αλήθειες οι οποίες αποδεικνύονται τρομακτικές. Καταρχάς οι ερμηνείες και των 2 ηθοποιών στην συγκεκριμένη παράσταση ήταν απίστευτες. Σε κάνουν να γελάσεις αρχικά και να απορείς για το που θα καταλήξει όλο αυτό. Όμως το τέλος, το οποίο εκτός απο ανατρεπτικότατο είναι και άκρως δραματικό, αυτό ειναι που απογειώνει την ποιότητα του συγκεκριμένου έργου. Το τέλος έχει ως μοναδικό σκοπό του να σε προβληματίσει, να σε κάνει να αναρωτηθείς για την ίδια σου την ζωη τι είναι αυτο που αξίζει να φτάσεις. Πολλοί λένε πως πρέπει ο σκοπός της ζωής μας να είναι η κορυφή, η επιτυχία και μόνο αυτή, να μην συμβιβαζόμαστε με τίποτα άλλο. Ακόμα και αν χρειαστεί να πατήσουμε πτώματα και να εξευτελιστούμε, ο τελικός σκοπός παραμένει ένας, η αναρίχηση στην καταξίωση. Είναι όμως αυτό το μόνο που αξίζει? Είναι ολόκληρη η ζωή μας μια διαρκής αναμέτρηση, όπου ο καλύτερος κερδίζει τα πάντα ενω ο χαμένος τα χάνει όλα και καταντά ένα τίποτα? Η μήπως η ζωή είναι κάτι παραπάνω απο αυτό, είναι μια προσπάθεια για την αναβάθμιση του ίδιου μας του εαυτού όχι για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας, αλλα για να βελτιώσουμε πραγματικά την ποιότητα της ζωής μας? Αυτά τα ερωτήματα μένουν μετέωρα στο τέλος, όπου παρακολουθούμε τον έναν απο τους 2 χαρακτήρες να συνειδητοποιεί την ψυχική παρακμή του άλλου. Μια φράση που μένει στο τέλος και για μένα αποτελεί το κλειδί για την αποκωδικοποίηση του μηνύματος της παράστασης έιναι αυτο που λέει ο Κιμούλης μέσω του χαρακτήρα του στον νεώτερο και άπειρο κατα την γνώμη του ηθοποιό : έχοντας μεγαλώσει με αυτήν την φωνή μέσα σου που σου φωνάζει να φτάσεις στην κορυφή, να παλέψεις για να γίνεις ο καλύτερος, όλοι γύρω σου σου θυμίζουν την παιδική παρέα με την οποία ποτέ δεν τα πήγαινες καλά. Εσυ μπορεί να τους πλησιάσεις, να θελήσεις να ενταχθεις σε αυτό το φιλικό κλίμα, αλλα αμέσως μόλις φτάσεις κοντά τους και προσπαθήσεις να μιλήσεις βλέπεις πως τα γέλια και οι χαρές σταματούν και όλοι γίνονται πιο ψυχροί. Μόνο με τους παρόμοιους με σένα χαρακτήρες μπορείς να είσαι εντάξει και ανοιχτός.Με αυτήν την φράση αντανακλάται πλήρως η ψυχοσύνδεση του ανθρώπου που, όντας θύμα της ματαιοδοξίας του, εγκλωβίζεται στο κυνήγι της επιτυχίας και αγνοεί το πραγματική νόημα της ζωής, που δεν είναι άλλη απο την φιλία, την καλοπέραση , την δημιουργία μιας καλής οικογένειας και η προσπάθεια για την απόκτηση μιας καριέρας με σκοπό την διατήρηση ενός καλού βίου. Τίποτα δεν αξίζει στην ζωή τόσο όσο οι καθημερινές χαρές και οι στιγμές με τους ανθρώπους που σε περιστοιχίζουν. Χωρίς αυτά ο άνθρωπος χάνεται, κλείνεται όλο και πιο πολύ στον εαυτό του και καταλήγει στην αυτοκαταστροφή. Αυτό είναι που η παράσταση επιθυμεί να περάσει, και αυτό είναι,τελικά, που την κάνει μια απο τις καλύτερες παραστάσεις που είχα την τύχη να παρακολουθήσω.